Korzystny dla UKE wyrok

W dniu 10 kwietnia 2008 r. odbyła się rozprawa przez Sadem Apelacyjnym dotycząca apelacji złożonej przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej od wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 maja 2007 r. W zaskarżonym wyroku sąd I instancji uznał, że Prezes UKE nie miał prawa nałożyć kary na TP za wiązanie oferty neostrady tp z abonamentem telefonicznym i uchylił decyzję o nałożeniu kary.

Sąd Apelacyjny uchylił wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy odwołania TP od decyzji Prezesa UKE o nałożeniu kary.

Podczas rozprawy w dniu 10 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny uznał argumentację Prezesa UKE i uchylił w całości wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 maja 2007 r. Jednocześnie Sąd Apelacyjny nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy odwołania TP od decyzji o nałożeniu kary 100 mln zł przez sąd I instancji.

W ustnych motywach wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, iż:

1. Sąd I Instancji dopuścił się rażącego naruszenia art. 328 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, który wymaga zawarcia w uzasadnieniu wyroku wskazania podstawy faktycznej i wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny stwierdził, że SOKiK oparł wyrok na jedynie kilku wybranych przez siebie kwestiach, zamiast odnieść się do całokształtu zebranych w sprawie argumentów. Z taką koncepcją rozpoznawania sprawy nie można się zgodzić. Argumentacja SOKiK w ocenie Sądu Apelacyjnego była uboga i niepełna. Sąd I Instancji przyjął błędnie koncepcję hybrydową postępowania przed SOKiK i błędnie postawił się w roli sądu kasacyjnego, którym nie jest. Sąd Apelacyjjny wskazał, iż SOKiK oparł wyrok na naruszeniu przez organ przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego uchylając się tym samym od oceny decyzji;
2. co do zarzutu powołania Prezes UKE Sąd Apelacyjny stwierdził, iż wobec uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2008r. zarzut ten jest bezprzedmiotowy;
3. przepisy Prawa telekomunikacyjnego nie przewidują wymogu, aby wydanie decyzji o nałożeniu kary poprzedzone było postępowaniem kontrolnym, o którym mowa w art. 201 Prawa telekomunikacyjnego;
4. Sąd I Instancji błędnie przyjął, iż art. 46 ust. 3 pkt 3 i 4 Prawa telekomunikacyjnego formułuje obowiązki przedsiębiorcy telekomunikacyjnego w formie alternatywy czterech nakazów. Każdy z tych obowiązków ma samodzielny byt, a nie wypełnienie jednego z nich stanowi naruszenie, za które może być nałożona kara pieniężna;
5. co do pojęcia usługa telefoniczna Sąd Apelacyjny stwierdził, iż fraza „świadczenie usług telefonicznych” użyta w art. 221 ust. 1 pkt 1 lit. l Prawa telekomunikacyjnego oznacza doprecyzowanie do kogo odnoszą się punkty zawarte w tym przepisie, nie świadczy ona zaś o tym, że przepis ten odnosi się tylko do świadczenia usługi telefonicznej.

Ponadto Sąd Apelacyjny podkreślił, że tak jak wskazał Prezes UKE przepisy Prawa telekomunikacyjnego – art. 61 ust. 2 – nakładają na stronę obowiązek ustalania cen w sposób przejrzysty, obiektywny i niedyskryminujący.

Wyrok jest prawomocny.