Wzornictwo produktów, tak jak design w ogóle, podlega współcześnie bardzo szybkiej, stylistycznej przemianie. Konwencje i mody, oparte o ewolucje cywilizacyjną starają się być w zgodzie, a nawet wyprzedzać postęp technologiczny i naukowy. Projektowanie produktu jako manifestacja praktycznego zastosowania nowych wynalazków i technologii stara się zazwyczaj podkreślać jej wiodące, rewolucyjne cechy i własności użytkowe.
Postęp ten wydaje się ostatnio bardzo przyspieszać, a czas pomiędzy istotnymi zmianami w technologii zwłaszcza w elektronice użytkowej wydaje się być mierzony tygodniami.
Jeśli spojrzymy na rozkwit technologii telewizyjnej, na zmiany jakim podlegał odbiornik telewizyjny, widać to przyspieszenie bardzo wyraźnie. Pierwsze telewizory z lat 30tych miały czarno-biały obraz z 30 linii. Ewolucja do kolorowego monitora, choć nadal kineskopowego, zajęła prawie 40 lat. Zmiana ekranu CRT na plazmowy, płaski wyświetlacz już tylko 20, a przejście z plazmy na LED, potem na OLED już tylko kilka lat. Aż trudno uwierzyć, że podwaliny wszystkich tych technologii sięgają XIX wieku.
Współczesne produkty stają się przy tym coraz bardziej inteligentne i „samodzielne”. Rozbudowane funkcje analizujące nasze preferencje, przyzwyczajenia czy nawyki sprawiają, że coraz większa ilość funkcji i możliwości jest pakietowana i coraz częściej zarządzamy całymi grupami spersonalizowanych, dostosowanych „trybów’ czy „sytuacji”. Coraz większe zaawansowanie technologiczne urządzeń z ich coraz większymi możliwościami paradoksalnie skutkuje coraz bardziej spokojnym i minimalistycznym designem. Znikają guziki, przyciski, włączniki i cały szereg elementów sterujących, sprawiając że mamy do czynienia z przedmiotami niemalże pozbawionymi fizycznego interfejsu. Urządzenia wyłączone jawią się jako minimalistyczne, proste formy bez wyraźnych cech funkcjonalnych. Dopiero obudzone, ujawniają swoje możliwości, złożoność i wielopoziomowość – tak jak najnowsze telewizory LG OLED. W połączeniu z miniaturyzacją elementów składowych mamy tu do czynienia z ucieczką od fizyczności rzeczy. Elektronika zaczyna znikać.
Miniaturyzacja i „nieobecność” w fizycznym, zauważalnym wymiarze staje się wyznacznikiem zaawansowania i działania „w tle” – dochodzimy do istoty tych technologicznych usług, funkcji i możliwości, które nam oferują, bez konieczności ich pozafunkcjonalnego, fizycznego doświadczania. Tendencje te przenoszą się na wiele aspektów współczesnego designu. Minimalistyczne w formie meble, które dobrze znamy od wielu lat stają się, choć wydawało się to niemożliwe, jeszcze bardziej efemeryczne, delikatne, prawie nieistniejące. Coraz cieńsze, sztywne materiały, coraz delikatniejsze konstrukcje, coraz smuklejsze nóżki, podpory i zawieszki; wypełnienia lekkie i transparentne, dyskretne oświetlenie, niemal lewitujące w powietrzu – rzeczy chcą zabierać mniej miejsca, zużywać mniej materiału, stawać się ważne i zauważalne tylko wtedy, gdy są używane i potrzebne. Przy tym coraz więcej urządzeń i przedmiotów łączy w sobie wiele, nowych funkcji. Stoliki ładują telefony, piekarniki wyświetlają obrazy, lodówki łączą się z Internetem, telewizory staja się ośrodkiem komunikacji i sterownia.
Technologiczny postęp stawia przed designerami nowe wyzwania. Jedną z nich we współczesnym świecie jest skrajna minimalizacja, ukrycie, pozbawienie niemalże fizycznych cech. Oznacza to nie tylko ich rzeczywisty wymiar, ale także sposób montażu, funkcjonowanie w przestrzeni, jego obecność lub jej brak. Tak jak z najnowocześniejszymi telewizorami OLED. 2,57 mm SIGNATURE W7 to prawie nieistniejąca głębokość ekranu. To nie sztuka dla sztuki lecz prawdziwe dzieło użytkowego designu.
20 lat temu gdy wprowadzano płaskie wyświetlacze na szeroką skalę nikt nie przypuszczał, że pokonanie bariery kilkudziesięciu centymetrów stanie się początkiem wyścigu, który zaowocuje redukcją obudowy telewizora do rozmiarów cieńszych niż grubość zasilających je kabli, a uzasadnieniem dla istnienia ramki będzie jedynie konieczność umieszczenia logo producenta. W przypadku SIGNATURE W7 właśnie i ta bariera zostaje pokonywana – bo zaawansowanie i unikalność technologii OLED zawdzięczamy właśnie firmie LG. To matryca OLED stała się ich wyróżnikiem. Sygnaturą.
Telewizor LG OLED SIGNATURE W7 jest cieńszy od niektórych smartfonów, bezcieniowo wręcz znika na ścianie, wtapia się w nią pozbawiony wszystkiego, co zbędne do wyświetlania obrazu najwyższej jakości. Przykuwa wzrok piękną czernią, z której wydobywa feerię barw większą niż rozróżnia ludzkie oko. Prosty, minimalistyczny, prawie bez krawędzi. Zawieszany na ścianie równie łatwo jak magnes na lodówce.
Takie rozwiązania to w technologii telewizorów prawdziwy przełom doceniony przez ekspertów nie tylko za technologię i osiągi, ale również za design. Uczestnictwo w takich przemianach i obserwowanie tego postępu jest fascynujące cywilizacyjnie, wzorniczo i sensualnie, a posiadanie takich przedmiotów jest uczestniczeniem w awangardzie zmiany.
O ścianie ekspozycyjnej
Projektując tło dla tak radykalnego, nowego w swej kategorii produktu jak LG OLED SIGNATURE W7, jest absolutnie koniecznym zrozumieć jego założenie, wczuć się w idee, zrozumieć poetykę tego, co stanowi o jego wyjątkowości. Z drugiej strony podkreślając jego walory i założenia, nie można go projektem „wchłonąć” ani zapomnieć o tym, że w swoich założeniach ma funkcjonować w przeróżnych przestrzeniach, w jakimś kontekście, zupełnie wielorakich sytuacjach. Postanowiłem w swoim rozwiązaniu zaproponować coś, co wydało mi się syntetycznie wydobyte z jego najważniejszych cech. Duże, spokojne płaszczyzny, koncentrujące uwagę na jego prostocie, cieniutkie krawędzie materiałów, lekko kontrastujące powierzchnią, materiałem i kolorem. Cisza, która jest tłem, która zaraz obok jest gotowa na siłę dźwiękowych doświadczeń. Zaginająca się elastycznie przestrzeń daje miejsce na akustyczną moc. To kontrastowe połączenie w funkcji, kolorze i działaniu ma być odpowiednim tłem do tego, by skupić uwagę na tym, co najważniejsze.
Robert Majkut