Wyrok w sprawie decyzji Prezesa UKE dotyczącej ustalenia znaczącej pozycji rynkowej PTC na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej tej spółki. W dniu 9 października 2014 r. w Sąd Apelacyjny w Warszawie („SA”) rozpoznał apelację T-Mobile Polska S.A. (dawniej Polska Telefonia Cyfrowa Sp. z o.o.) od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów („SOKiK”) z dnia 4 marca 2013 r. sygn. akt XVII AmT 92/12.
Skarżonym wyrokiem SOKiK oddalił odwołanie Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. (obecnie T-Mobile Polska S.A., dalej „PTC”) od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej („Prezes UKE”) z dnia 18 listopada 2008 r. nr DART-SMP-6043-2/08(11) dotyczącej ustalenia znaczącej pozycji rynkowej PTC na rynku świadczenia usługi zakańczania połączeń w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej tej spółki, zgodnym z obszarem sieci, w której następuje zakończenie połączenia, wyznaczenia znaczącej pozycji tego przedsiębiorcy na analizowanym rynku oraz nałożenia obowiązków regulacyjnych („Decyzja”).
Należy podkreślić, iż niniejsza sprawa była po raz trzeci rozpoznawana przez SA, a wyrok tego Sądu z dnia 9 października 2014 r. zapadł w następujących okolicznościach sprawy:
Rozpoznając sprawę z odwołania T-Mobile po raz pierwszy, SOKiK wyrokiem z dnia 23 marca 2010 r. (sygn. akt XVII AmT 84/09):
I. odrzucił odwołanie PTC w zakresie postanowienia Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 1 października 2008 roku nr DOK2-0730-18/08 (dalej jako „Prezes UOKiK”);
II. uchylił zaskarżoną Decyzję Prezesa UKE.
Podaną w uzasadnieniu wyroku SOKiK przyczyną uchylenia zaskarżonej Decyzji był brak wymaganego przepisami prawa (a mianowicie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), dalej jako „Pt”, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania zaskarżonej Decyzji) porozumienia pomiędzy Prezesem UKE a Prezesem UOKiK co do wyznaczenia przedsiębiorcy o znaczącej pozycji na rynku właściwym oraz nałożenia obowiązków regulacyjnych. SOKiK uznał bowiem, że zmiany w uzasadnieniu wydanej przez Prezesa UKE Decyzji w stosunku do projektu tej Decyzji przekazanego Prezesowi UOKiK w celu zajęcia stanowiska w sprawie mogły prowadzić do tego, że postanowienie Prezesa UOKiK mogło dotyczyć innego rynku właściwego. Zdaniem SOKiK projekt wydanej przez Prezesa UKE Decyzji szerzej określał rynek właściwy od rynku, który był przedmiotem oceny Prezesa UOKiK w prowadzonym przez Prezesa UKE postępowaniu administracyjnym.
Wyrok ten został zaskarżony przez Prezesa UKE w części, tj. jego punkt II, do SA. SA, rozpoznając sprawę po raz pierwszy, wyrokiem z dnia 8 lutego 2011 r. (sygn. akt VI ACa 764/10) oddalił apelację Prezesa UKE. SA uznał bowiem, że Prezes UKE winien był w celu osiągnięcia wymaganego przez przepisy prawa porozumienia przedstawić Prezesowi UOKiK projekt decyzji tożsamy z Decyzją wydaną w sprawie. W przeciwnym wypadku nie można mówić o działaniu obu organów w porozumieniu.
Od powyższego rozstrzygnięcia skargę kasacyjną złożył Prezes UKE.
Po rozpoznaniu sprawy Sąd Najwyższy (dalej jako „SN”) wyrokiem z dnia 24 stycznia 2012 r. (sygn. akt III SK 23/11) uchylił zaskarżony wyrok SA z dnia 8 lutego 2011 r. (sygn. akt VI ACa 64/10) i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, iż w jego ocenie zasadny był zarzut naruszenia przepisu art. 25 ust. 2 Pt wskazany przez Prezesa UKE w skardze kasacyjnej. Ponadto SN podkreślił w uzasadnieniu, że nieuzasadniona była ocena SOKiK i SA, w której Sądy te wskazywały na brak współdziałania pomiędzy Prezesem UKE a Prezesem UOKiK. Jednocześnie SN nakazał SA rozstrzygnięcie, w oparciu o przeprowadzone ustalenia, czy w stanie faktycznym sprawy Decyzja Prezesa UKE wydana została bez wymaganego art. 25 ust. 2 Pt porozumienia. Dokonując takiej oceny, SA powinien kierować się nie tylko analizą samej sekwencji przebiegu czynności podejmowanych w ramach postępowania administracyjnego, ale przede wszystkim treścią wydanych w ramach tego współdziałania aktów w postaci postanowienia Prezesa UOKiK i Decyzji Prezesa UKE kończącej postępowanie administracyjne w sprawie.
Rozpoznając sprawę po raz drugi, SA wyrokiem z dnia 9 października 2012 r. uchylił zaskarżony wyrok SOKiK w części, tj. w zakresie punktu II. SA wskazał, iż w jego ocenie koniecznym jest rozpoznanie istoty sprawy przez SOKiK poprzez rozpoznanie pozostałych zarzutów odwołania PTC, innych niż zarzut braku porozumienia między Prezesem UOKiK a Prezesem UKE, w toku postępowania przed SOKiK nie doszło bowiem do ich rozpoznania.
Jak wskazano powyżej, rozpoznając sprawę po raz kolejny SOKiK, po przekazaniu mu sprawy przez SA, wyrokiem z dnia 4 marca 2013 r. sygn. akt XVII AmT 92/12 oddalił odwołanie PTC od Decyzji, uznając zarzuty zgłoszone przez powoda za niezasadne. Od wyroku tego apelację złożyła PTC.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 9 października 2014 r. oddalił apelację PTC.
W ustnych motywach uzasadnienia Sąd wskazał, że wady proceduralne postępowania prowadzonego przez Prezesa UKE bądź wydanej przez ten organ decyzji mogą zostać uwzględnione przez sąd rozpoznający sprawy z zakresu regulacji telekomunikacji tylko wówczas, gdy stanowią rażące naruszenie prawa mające wpływ na merytoryczną treść decyzji. Zdaniem SA, nawet brak wydania postanowienia o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia, czy na rynku właściwym występuje skuteczna konkurencja, nie stanowiłoby takiego uchybienia. W niniejszej sprawie jednak Prezes UKE wydał jednak takie postanowienie, a ponadto strona miała zapewniony aktywny udział w sprawie.
SA wskazał, iż z uwagi na to, że rynek zakańczania połączeń w sieci stacjonarnej jest rynkiem, gdzie występuje monopol przedsiębiorcy, do którego należy infrastruktura telekomunikacyjna, równoważąca siła nabywcza nie ma decydującego znaczenia dla ustalenia, czy na badanym rynku występuje skuteczna konkurencja.
Ponadto SA podniósł, iż kwestionując nałożony na stronę obowiązek ogłaszania informacji w sprawach zapewnienia dostępu telekomunikacyjnego, dotyczących informacji księgowych, specyfikacji technicznych sieci i urządzeń telekomunikacyjnych, charakterystyki sieci, zasad i warunków świadczenia usług oraz korzystania z sieci, a także opłat, strona powinna wykazać okoliczności, na które się powołuje, a mianowicie, że obowiązek ten będzie zagrażał prowadzonej przez PTC działalności, a także obronności i bezpieczeństwu państwa, czego nie uczyniono. Sąd stwierdził, że Prezes UKE ma prawo wyboru stosowanych środków i działa tak, aby wspierać rozwój konkurencji.
Wyrok jest prawomocny.